Hallstatt to niewielkie (wg. Wikipedii zamieszkałe przez 780 osób) urocze, austriackie miasteczko. Cóż więc sprawia, że rocznie odwiedza je 800000 turystów? Mało tego. Hallstatt jest jedynym miastem, które doczekało się swojej chińskiej kopii. Kopia ta zresztą wywołała w Austrii niemałe oburzenie, z którym całkowicie się nie zgadzam. Wszak nie od dziś wiadomo, że naśladownictwo jest najwyższą formą pochlebstwa.

Każdy, kto spojrzy na najsłynniejszą panoramę Hallstattu (nie mam własnej, posłużę się więc tą powszechnie dostępną w internecie) odniesie wrażenie że to miejsce bajkowe. W zasadzie ciężko uwierzyć że istnieje realnie. Jednak gdyby jedyną atrakcją Hallstattu był ten uroczy widok nie byłoby to miejsce tak tłumnie odwiedzane, a jedynie urocze jak tysiące innych tego typu alpejskich miasteczek. Tak nie jest, Hallstatt jest marką samą w sobie. Decydując się na spędzenie tegorocznego urlopu w okolicach Salzburga, byłam pewna, że to jest jedno z tych miejsc, które koniecznie chce zobaczyć. I nie chodziło jedynie o to by znaleźć się w tej baśniowej krainie. Bo Hallstatt ma do zaoferowania znacznie więcej, a spędzone tam przeze mnie 3 godziny pozwoliły na skorzystanie zaledwie z ułamka oferowanych tu atrakcji.

Zacznę jednak od tego, co się nam udało. Jedną z rzeczy, z których słynie Hallstatt jest kaplica czaszek. Tak wiem, w Polsce też jest. Ale z mojej wiedzy wynika, że takich kaplic jest w Europie 3: w Czermnej (Polska), Kutnej Horze (Czechy) oraz właśnie w Hallstadzie (Austria). Motywem powstania kaplicy w Hallstadzie był problem z grzebaniem zmarłych na miejscowym cmentarzu- znajdował się on na półce skalnej, trumny często wkładane były do grobów pionowo. Dlatego utworzono kaplicę, w której umieszczano kości zmarłych po 15 latach od pochówku- zwalniano w ten sposób miejsce na cmentarzu. Ciekawostką jest, że czaszki przed umieszczeniem w kaplicy zdobiono. Ostatnia czaszka została umieszczona tu w 1995 roku i w każdej chwili każdy z mieszkańców może wyrazić życzenie znalezienia się tu po śmierci.

Udało nam się zajrzeć do dwóch kościołów- katolickiego oraz ewangelickiego. Wieża kościoła ewangelickiego jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów w słynnej panoramie Halstadu. Jednak sam kościół większego wrażenia na mnie nie zrobił. Co innego kościół katolicki. Śmiało mogę przyznać, że to jeden z najciekawszych kościołów jakie w życiu widziałam. Wnętrze jest podzielone w środku rzędem kolumn na pół. I w każdej połowie znajduje się przepiękny, gotycki ołtarz:

Przeszliśmy się po sklepach i kupili trochę pamiątek. Najciekawszą z nich było piwo o nazwie, a jakże, Hallstatt:

Było to jedno z najdroższych piw w moim życiu (6x330ml za 10 euro) ale śmiało mogę powiedzieć że było warto.

Z atrakcji, których nie doświadczyliśmy osobiście najbardziej żałuję ferraty. Ferrata jest naprawdę pięknie poprowadzona, nie bardzo trudna (maksymalnie D i to na niewielu odcinkach) a jej koniec jest przy wejściu do zabytkowej kopalni soli. Do kopalni tej można dojechać również kolejką linowo- terenową (jak na Gubałówkę). Kopalnia jest kolejną rzeczą, której nie widzieliśmy, ale tu nie żałuję aż tak bardzo. Bardzo natomiast żałuję, że nie zdążyliśmy na rejs statkiem po jeziorze Halsztadzkim. Myśleliśmy nawet żeby wynająć motorówkę lub rower wodny (kicz- potworek w kształcie gigantycznego łabędzia) ale zrobiło się późno i od wody było już naprawdę chłodno.

Jeżeli wziąć pod uwagę kilka powyższych atrakcji, które nas ominęły i dodać do tego bliskość Dachsteinu, Hallstatt jest miejscem do którego z pewnością wrócimy. Jak tylko Staś dorośnie do rozmiaru dziecięcej uprzęży.

Ewa