Na dziś proponuję pasmo Skrzycznego i Baraniej Góry. I od tej drugiej zaczniemy. Barania Góra jest jednym z najbardziej znanych i charakterystycznych miejsc w Beskidzie Śląskim- tu swój początek ma rzeka Wisła. Szlaków na Baranią Górę jest wiele, ja polecam trzy (i trochę błądzenia bez szlaku). Pierwsza jest opcja dla zmotoryzowanych: szlak niebieski z Wisły Czarne. Prowadzący doliną Białej Wisełki, początkowo nieciekawy (asfalt), w pewnym momencie wchodzi w las. I tu największa atrakcja- wodospady Białej Wisełki Kaskady Rodła:

Na wysokości ok. 950 m.n.p.m. szlak przecina droga (płaj). Skręcając w prawo dojdziemy (bez szlaku) do polany Przysłop i schroniska. A szlak prowadzi na szczyt. Na szczycie Baraniej Góry znajduje się wieża widokowa. Jeszcze w maju 2009 cały szczyt był zalesiony. Obecnie widoki można podziwiać nie wchodząc na wieżę, co oczywiście nie zmienia faktu że z wieży są ładniejsze.

Dalej proponuję zejście ze szczytu na polanę Przysłop, obowiązkowa wizyta w Muzeum Turystyki Górskiej, Brackie w schronisku, a następnie powrót płajem do granicy rezerwatu i niebieskiego szlaku. Dochodząc do parkingu w Czarnym, po prawej stronie miniemy drewnianą budkę z kuchnią polową, gdzie polecam lokalny specjał- żebroczkę:

Wersja dla niezmotoryzowanych zaczyna się na dworcu kolejowym w Wiśle Głębce. Tym samym obejmuje kolejną atrakcję, jaką jest przejazd pociągiem do Głębców. Pociąg przejeżdża przez wybudowany w 1933 roku most kolejowy. Nie jest to co prawda wiadukt w Stańczykach, ale jego filary mają 25m wysokości, a sam most ma długość 122m i jest konstrukcją siedmioprzęsłową.

W Głębcach startujemy żółtym szlakiem na przełęcz Szarcula. Jest jeszcze druga opcja- zielony szlak na Kubalonkę, następnie czerwony na Szarculę. Zdecydowanie odradzam tę opcję, gdyż szlaki częściowo prowadzą ruchliwą, asfaltową drogą. Tymczasem szlak żółty jest jednym z przyjemniejszych, dodatkowo niezwykle zielonym:

Z Szarculi asfaltem dochodzimy do Stecówki (dla chętnych czerwony szlak). Z drogi tej rozciąga się piękny widok na jezioro Czarne:

Jeszcze niedawno na Stecówce stał drewniany kościółek Matki Boskiej Fatimskiej, który spłonął w 2013 roku:

Obecnie trwa jego odbudowa. Ze Stecówki idziemy dalej czerwonym szlakiem, ale uwaga! Tylko do rozwidlenia na szlak czarny i czerwony. Szlakiem czarnym docieramy do Karolówki (kilka fotografii z trasy poniżej), skąd szlakiem niebieskim idziemy na Baranią Górę po drodze mijając ewangelicką kapliczkę Habsburgów i Przysłop. Odradzam trasę Stecówka- Przysłop w całości szlakiem czerwonym- jest nieciekawy.

Na koniec proponuję trasę dla plecakowych włóczykijów. Obejmuje ona dwa najwyższe szczyty Beskidu Śląskiego. Na Skrzyczne możemy podjechać kolejką, następnie zielonym szlakiem idziemy na Baranią Górę po drodze mijając: Małe Skrzyczne, Malinowską Skałę (fot. poniżej) czy Magurkę Wiślańską. Zejście proponuję szlakiem niebieskim do Wisły Czarne (opisany jako pierwszy). W okolicy znajdują się jeszcze dwa obiekty warte uwagi- zapora tworząca Jezioro Czerniańskie oraz pochodzący z początku XXw. Zameczek Prezydenta.

Koniec części 2:)

Ewa

Ciężko mi w to uwierzyć, ale są na świecie ludzie (a przynajmniej w Szczecinie są), którzy nigdy nie byli w Beskidzie Śląskim. Dlatego pomyślałam, że stworzę krótki przewodnik po Beskidzie Śląskim. Na pierwszy ogień proponuję rejon Wisły.

Dojazd. Ze Szczecina najłatwiej dojechać autostradą A4 do Gliwic i na węźle Sośnica zjechać na autostradę A1, kierując się na Gorzyczki. Z A1 zjeżdżamy na Żory skąd drogą krajową 81 kierujemy się na Skoczów i Wisłę. Dla lubiących szybką jazdę odradzam wciskanie pedału gazu w Żorach, bardzo często suszą.

Miejscem, od którego zaczynamy zwiedzanie Beskidu Śląskiego jest Równica. Ale uwaga, poza sezonem! W sezonie Równicę omijamy szerokim łukiem. Polecaną przeze mnie trasą, jest trasa z Lipowca (żółty szlak) przez Lipowski Groń. Szczegółowo opisał ją Radek tutaj. Na szczycie koniecznie dłuższy postój i podziwianie widoków. Pamiętam, jak po raz pierwszy stanęłam na Równicy. Miałam wtedy 9 lat. Zobaczywszy widok ze szczytu (fot. poniżej) pomyślałam: ojej, ile gór!

Jeżeli nie jesteśmy zmotoryzowani, proponuję inną trasę. Pociągiem dojeżdżamy do stacji Ustroń Polana, skąd czerwonym szlakiem podchodzimy na Czantorię Wielką (można podjechać kolejką). Dalej grzbietem (i w dalszym ciągu czerwonym szlakiem) kierujemy się na południe mijając kolejno: Przełęcz Beskidek, Soszów Mały a na końcu Soszów Wielki. Z Soszowa Wielkiego schodzimy niebieskim szlakiem do Wisły Centrum, skąd pociągiem możemy pojechać do Szczecina lub w każde inne miejsce. Możemy też nie wsiadać do pociągu, a przespacerować się po samej Wiśle. Tu koniecznie obejrzeć trzeba dawny zameczek myśliwski Habsburgów z XIXw. przeniesiony z Przysłopu. Polecam również Muzeum Beskidzkie oraz lody w cukierni U Janeczki. Jeżeli na lody nie mamy ochoty bo akurat jest zima i przypadkiem mamy przy sobie narty, to z powyższego programu wycieczki pozostawiamy Czantorię lub Soszów. Ewentualnie możemy też wybrać: Stożek (nie polecam, jeden wyciąg i mało tras), Nową Osadę (fot. poniżej, lubię to miejsce, ale strasznie dużo tam ludzi) lub Cieńków (tak, tak i jeszcze raz tak!).

Zostajemy przy Cieńkowie, ale wracamy w cieplejsze klimaty. Bardzo ciekawym i niewyczerpującym pomysłem jest następująca pętelka z Wisły Malinki: wjazd na skocznię imienia Adama Małysza, spacer grzbietem Cieńkowa i zjazd wyciągiem krzesełkowym. Żądnym dłuższego spaceru polecam przejście całego grzbietu Cieńkowa, a w zasadzie większego jej odcinka do szczytu Cieńków Wyżni.

Ostatnią trasą godną uwagi jest Stożek. Jedną z możliwości wejścia opisaliśmy tu. Warto odwiedzić Izbę pamięci Jerzego Kukuczki (przewodnikiem jest jego żona, a sama izba znajduje się w jego domu rodzinnym). Innym obowiązkowym punktem w tej okolicy jest muzeum koronek w Koniakowie czy Chata Kawuloka w Istebnej.

Koniec części pierwszej:)

Pozdrawiam cały Szczecin, Ewa